Miło Cię widzieć!
Czy masz ukończone 18 lat?
Ser i wino to klasyczne połączenie. To wiadomo. Wiadomo też, że dobrą zasadą, której warto się trzymać, jeśli nie chcemy zbytnio eksperymentować, jest łączenie ze sobą win i serów z tego samego w regionu. W przypadku polskich produktów zasada ta jest szczególnie cenna. Wiąże się to z tym, że niezwykle dynamiczna historia polskiego wina na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat i historia polskich serów zagrodowych są do siebie bardzo podobne. Obie są tworzone przez ambitnych entuzjastów – ludzi, którzy dzięki swojej wiedzy i zaangażowaniu potrafili sprawić, że to, co jeszcze nie dawno było niszą, ekstrawagancją, awangardą, stało się cenionym, wręcz modnym produktem. Spora część twórców najbardziej znanych i obsypanych nagrodami serów zagrodowych, to ludzie, którzy na rzecz nowej pasji porzucili życie w mieście i pracę w korporacji. Brak własnego doświadczenia oraz brak wielkich tradycji serowarskich w Polsce – w porównaniu np. z Francją czy Szwajcarią – rekompensowali chęcią zdobywania wiedzy, licznymi lekturami, kursami oraz przede wszystkim odwagą w tworzeniu nowych receptur i połączeń smakowych.
Termin „sery zagrodowe” ukuł największy ekspert i odkrywca w dziedzinie polskich serów, czyli Gieno Mientkiewicz - nazwa ma podkreślać naturalność tych produktów i odróżniać je od tego, co proponują duże mleczarnie.
Sery zagrodowe są wytwarzane właściwie w każdym regionie Polski i są bardzo różne - twarogowe, dojrzewające, miękkie, twarde, z mleka krowiego, koziego, owczego. Do najsłynniejszych z nich należą m. in.: ser koryciński, ser łomnicki, ser z Wiżajn, przypominający goudę Kreuzer i pochodzący z gospodarstwa Kaszubska Koza ser Kozia Rura.
Ponieważ właściwie w każdym regionie Polski znajdują się dziś winnice, to najlepiej do lokalnych serów dobrać lokalne wina. Ale jeśli nie mamy ich akurat pod ręką to np. do Koziej Rury możemy podać sauvignion blanc, do sera z Wiżajn lekkie chardonnay, a do sera korycińskiego grillo.
